هوش مصنوعی:
در این متن، شاعر به بیان مفاهیمی مانند قناعت، میانه‌روی و پرهیز از طمع می‌پردازد. او اشاره می‌کند که خواستن بیش از حد از ساقی (نماد نعمت‌ها) نزد عاقلان نشانه‌ای از حرص و نادانی است. همچنین، شاعر تأکید می‌کند که قناعت به روزیِ موجود بهتر از طمع ورزیدن است، زیرا طمع ممکن است به ناخوشی بینجامد. در پایان، او با اشاره به سرو که به دلیل آزاد بودن از نیاز، بلندقامت است، ارزش آزادی از بند طمع را یادآور می‌شود.
رده سنی:
15+
متن حاوی مفاهیم عمیق اخلاقی و عرفانی است که درک آن‌ها نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادها ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
شمارهٔ ٣٢٩
کی تواند بود بی وجه معاش
هر که اندر عالم هستی بود
لیکن از ساقی می افزون خواستن
نزد هشیاران ز بد مستی بود
با کفاف روزگار ایدل بساز
کز خوشی گر بگذری کستی بود
کفه میزان تهی باشد بلند
وانکه پر بارست در پستی بود
نی شکر دارد از آن در بند ماند
سرو آزاد از تهی دستی بود
هر که اندر عالم هستی بود
لیکن از ساقی می افزون خواستن
نزد هشیاران ز بد مستی بود
با کفاف روزگار ایدل بساز
کز خوشی گر بگذری کستی بود
کفه میزان تهی باشد بلند
وانکه پر بارست در پستی بود
نی شکر دارد از آن در بند ماند
سرو آزاد از تهی دستی بود
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ٣٢٨
گوهر بعدی:شمارهٔ ٣٣٠
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
