مرا سپهر چو نراد مهره دزد آمد
که دانه دل ازادگان بود خصلش

هر آن خدنگ بلا کز کمان چرخ جهد
درون سینه فرزانگان بود نصلش

گرش عنایت و گر بیعنایتی رواست
که این بنا چه فتادست بی ثبات اصلش

جهان و هر چه درو هست فارغیم ازان
که داغ هجر نیرزد تنعم وصلش

نبود حبل مودت میان ما و جهان
و کر که بود بهمت همی کنم فصلش