چون بسخن دم زند طوطی طبع خوشم
کز شکر آرد ببار شاخ نبات سخن

مرده صد ساله را زنده کند گر زند
آتش طبعم بر او آبحیات سخن

ز ابن یمین خیره شد چشم خرد کو چسان
کرد چو عیسی بدم زنده رفات سخن

خواست دلم تا سخن پیش بزرگی برد
گفت خرد کامدت وقت وفات سخن

من ز مدیح کسی اجر ندارم طمع
مدحت اینها مرا هست زکات سخن

گر چه ز دیوان کس تا بکنون نامدست
هیچ براتی مرا بهر صلات سخن

بنده ز دیوان خود از پی هر کس که خواست
در همه عالم روان کرد برات سخن