ای فلکقدری که دایم بر بساط حضرتت
خسروان عهد را چون بندگان ساید جباه

باد زیر پای پیل حادثات افکنده سر
هر که طبعش با تو کژ دارد چو فرزین رسم و راه

بنده را در وجه خرجی اسب و استر صرف شد
اینزمان چون وقت رفتن آمدش زین بارگاه

خودتو انصافم بده آخر روا باشد که من
رخ براه آرم پیاده میروم از پیش شاه