دعاگو اسکبی دارد که هر روز
ز عشق کاه تا شب میخروشد

غزل میخوانم و در وی نگیرد
دو بیتی نیز کمتر می نیوشد

توقع دارد از انعام مخدوم
که بر وی توبواری کاه پوشد

و گر که نیست در اصطبل معمور
درین همسایه شخصی میفروشد