ای ملک بدیدار تو چون باغ بگل شاد
عالم بوجود تو چو روح از جسد آباد

با رحمت تو دود سقر مروحه روح
با هیبت تو نکهت صبح آذر حداد

از حزم تو پوشید زره قامت ماهی
وزجود تو زد موج گهر صفحه فولاد

با شربت الطاف تو تحلیل پذیرد
بحران سموم از مدد گرمی مرداد

از نعمت تو شمسه نرگس شده زرین
وز طیبت تو گنبد گل شاخه شمشاد

منشی فلک اجری ارزاق نداند
تا نشنود از کلک تو پروانه انفاد

گر بگذرد از عدل تو بر بیشه نسیمی
هرگز نکند شیر بر آهو بچه بیداد

رنجی که بهر وقت صداع تو نمودی
این بار بعذر آمد و در پای تو افتاد

بر درگه عالیت جهان همچو و شاقی
بر پای بماندست که هرگز منشیناد

«جمال‌الدین عبدالرزاق»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir