جور و جفای تو نیک و بد بسر آید
خط تو آخر بدیر و زود برآید

ناوک مژگان تو چو تیر سحرگه
پوست ندارد خبر که بر جگر آید

ماه چوبیند رخت ز دست درافتد
سرو چو بیند قدت زپای درآید

خوی تو زین به شود که هست ولیکن
کار بصبر و بروزگار برآید

با تو همه ناز بود و بی تو همه غم
چون بسرآمد چنان چنین بسر آید