مرا دلیست نه در خوردِ من، که بستاند؟
مرا ز دست دل خویشتن که بستاند

اگر رخت نبود، دل ز بر، که برباید
وگر لبت نبود، جان ز تن، که بستاند

وگر نه حسن تو بر ماه خط نویسد پس
خراج تو ز گل و یاسمن که بستاند

وگر مرا لب لعل تو یاریی ندهد
ز زلف کافر تو داد من که بستاند

در اشک غرقم و گویم که نیستم عاشق
ز من ندانم تا این سخن که بستاند