رفت در کسوت درویش که ما نشناسیم
ما نه آنیم که شه را ز گدا نشناسیم

میشناسیم ز پا تا سر ما جلوه اوست
مگر آندم که سر خویش ز پا نشناسیم

درد اثبات گدایان ترا نفی دواست
چه توان کرد که از درد دوا نشناسیم

خاک در خانه ز سلطان سرا با خبرست
کم ز خاکیم که سلطان سرا نشناسیم

ماهی و مرغ ز محبوب خدا باخبرند
ما چه جنسیم که محبوب خدا نشناسیم

طالب دنیی اگر شاه زمین عبد هویست
ما فقیران در دوست هوی نشناسیم

آتش ار بارد ازان ابر که در برق بلاست
بت پرستیم گر از عین رضا نشناسیم

ماه ما بر سر سرویست که بالیده ز خاک
ما مقیمان زمین خلق سما نشناسیم

ما سلیمان هوائیم زمین کی طلبیم
که بجز راکب مرکوب هوا نشناسیم

حبل سحریست که در دیده نماید چون مار
زانکه آن موسی با دست و عصا نشناسیم

ما دل از کف شدگان اهل خضوعیم و خشوع
جز دل و سینه بی کبر و ریا نشناسیم

نبود دار شفا جز در دارنده دل
مرض اینست که ما دار شفا نشناسیم

دولت و زندگی باقی ما فقر و فناست
ما فرو رفته بخود فقر و فنا نشناسیم

صورت صفوت سرست بمرآت صفا
همه آلوده زنگیم صفا نشناسیم

«صفای اصفهانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir