با دو صد ناز ز من دوش براه عجبی
برده ماه عجبی دل بنگاه عجبی

طالب زلف تو دل بود شد ایدر ز نخست
بگناه عجبی رفت بچاه عجبی

من و چشم سیهش روز جهان کرد خراب
من ز آه عجبی او ز نگاه عجبی

تا شدم خاک نشین در میخانه عشق
دستگاه عجبی دارم و جاه عجبی

سر برآورد ز خم ساغر می این عجبست
که ز چاه عجبی سر زده ماه عجبی

تکیه زد پادشه حسن تو بر بالش ناز
تکیه گاه عجبی بین تو ز شاه عجبی

خال هندوی بتی زد ره ایمان صفا
دزد راه عجبی گشت بچاه عجبی