بنشست دلم عمری چون گرد براه او
برخواست به ناکامی میترسم از آه او

دردم چو شود افزون گویم سرخود گیرم
می گویم و می گیرم در دم سر راه او

دلگیر شدم از جان شاید که کند کاری
یا بخت سیاه من یا چشم سیاه او

گر رنجه شدی از دل اینک تو و اینک وی
ما را ز چه می سوزی جانابه گناه او

بر سرّبسی پنهان آگاه شدم اما
آگاه نگردیدم از سرّ نگاه او

«ابوالحسن فراهانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir