خرّم آن ساعت که نوسازد دلم پیمان تو
عالمی حیران من باشند و من حیران تو

یا مرو یا دل که خون کردی مبر تا شام غم
گریه سیری توانم کرد در هجران تو

گریه کردم عمرها بی منت لخت جگر
بس اگر سوزد درونم آب شد پیکان تو

گر نگاهت رخنه در دل ها نماید دور نیست
سال ها هم خوانگی کرد است با مژگان تو

شکرلله دامنت نگرفت خاکم بعد مرگ
عاقبت گردی زمن ننشست بر دامان تو