نخل قدت که از چمن جان برآمده
شاخ گلی بصورت انسان برآمده

از پای تا به سر همه جانست آن نهال
گویا ز آب چشمه ی حیوان برآمده

اکنون تویی جمیل جهان گرچه پیش ازین
آوازه ی جمال ز کنعان برآمده

در هر زمین که جلوه کنان رفته یی بناز
آه از نهاد کبک خرامان برآمده

دزدیده چون بشمع رخت کرده ام نظر
از دل هزار شعله ی پنهان برآمده

مست از می شبانه مه من ز خواب ناز
با آفتاب دست و گریبان برآمده

خون خورده ام که گشته میسر وصال دوست
بی درد را خیال که آسان برآمده

در هر چمن که خوانده فغانی سرود عشق
افغان ز بلبلان خوش الحان برآمده