هوش مصنوعی: این متن شعری است که در ستایش دانش، حکمت و بیان قدرت قلم و سخن سروده شده است. شاعر به عظمت دانش و تأثیر آن در روشنگری و حیات بخشیدن به کلام اشاره می‌کند. همچنین، از دوری از معشوق (یا استاد) و آرزوی وصل به او سخن می‌گوید و امید به رحمت و احسان ازلی دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

شمارهٔ ۱۴

ای بصد برهان در بحث حقایق گردون
تا نموده چو توز آغاز جهان برهانی

گه پی افکنده ی از حکمت یویان کاخی
گه بنا کرده در ایوان علوم ایوانی

پرتو رای تو هر چشم خرد را نوری
صورت لفظ تو هر جسم سخن را جانی

دهر در ساحت مقدار تو بی مقداری
چرخ بر درگه تعظیم تو سر گردانی

قوت طبع من و مرتبت دانش تو
پایه عنصری و دستگه سحبانی

مردم چشم من و آرزوی خاک درت
مرکز دردی و در داره درمانی

سرورا گرچه مرا رنج ره و زحمت جسم
و الهی کرده ز جور فلک و حیرانی

هر دم از دوری درگاه تو بیچاره دلم
.........................................

ای امامی سخن انصاف که در روی زمین
نیست امروز نظیر قلمت برهانی

سخنت جان سخن بودی اگر فیض ازل
کردی از روح قدس جسم سخن را جانی

نیست الا سخن خوب تو نزلی لایق
از عقول ار سوی ارواح رسد مهمانی

دارم امید بجود ازلی کز رحمت
کند از وصل تو اندر حق من احسانی
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.