هوش مصنوعی:
شاعر در این ابیات از ناپایداری دوستی و عشق می‌گوید و بیان می‌کند که یاری و وفاداری مانند عمر انسان گذرا است. او از ترس از دست دادن این رابطه ابراز نگرانی می‌کند و بیم آن را دارد که روزی غباری میان آنها بلند شود.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عاطفی و فلسفی موجود در این شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، درک کامل این ابیات نیاز به آشنایی با ادبیات کهن فارسی دارد.
شمارهٔ ۲۳۵ - الخوف
نی همچو منت به عمر یاری خیزد
یاری چو منت به روزگاری خیزد
من خاک توم تو می دهی بر بادم
ترسم که میان ما غباری خیزد
یاری چو منت به روزگاری خیزد
من خاک توم تو می دهی بر بادم
ترسم که میان ما غباری خیزد
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۳۴ - الخوف
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۳۶ - الخوف
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
