هوش مصنوعی:
شاعر از ماه امید می‌پرسد که چرا از او ناامید است، در حالی که دیگران حتی با وجود بدخواهی‌شان امید دارند. او این مسئله را به رفتار ماه و بخت خود نسبت می‌دهد.
رده سنی:
15+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و احساسی است که درک آن برای کودکان و نوجوانان کم‌سال دشوار است. همچنین، موضوع ناامیدی و امید نیاز به بلوغ فکری دارد.
شمارهٔ ۲۳۷ - الخوف
گر کس دارد زنیک و بد خواه امید
شاید که من از تو دارم ای ماه امید
گفتی که تو را چرا امید از من نیست
خوی تو و بخت من و آنگاه امید؟
شاید که من از تو دارم ای ماه امید
گفتی که تو را چرا امید از من نیست
خوی تو و بخت من و آنگاه امید؟
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۳۶ - الخوف
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۳۸ - الخوف
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
