هوش مصنوعی:
شاعر در این ابیات بیان می‌کند که پیوسته به دنبال معشوق است و درد غم او را با طلبیدنش تسکین می‌دهد. او درمی‌یابد که تمام وجودش معشوق است و از خود غافل شده‌است.
رده سنی:
15+
محتوا دارای مفاهیم عرفانی و عاشقانه عمیق است که درک آن ممکن است برای سنین پایین‌تر دشوار باشد.
شمارهٔ ۱۲۴
پیوسته تو را به صد هوا می طلبم
وین درد غم تو را دوا می طلبم
چون می نگرم کانچ منم جمله تویی
من غافلم از خود که تو را می طلبم
وین درد غم تو را دوا می طلبم
چون می نگرم کانچ منم جمله تویی
من غافلم از خود که تو را می طلبم
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
