چنین زد نغمه پرداز حکایت
نمک با زخمه بر تار روایت

که در عهد چنین آسودگی سنج
دو بیدل را رسید از عاشقی رنج

دو هندوزادهٔ مشرب فرشته
بشر خلقت ولی قدسی سرشته

ز طفلی شیر حسرت خوارهٔ عشق
وفا پروردهٔ گهوارهٔ عشق

قلم بشکسته پیش از لوح هستی
به مشق حرف عشق و بت پرستی

چو حسن و عشق رسم آباد عالم
ز طفلی نامزد گردیده با هم

چون صنعان برارادت جسته سبقت
مبدل کرده ایمان با محبت

به مهد آوازهٔ وصلت شنیده
هوس زان نوش دارو لب گزیده

ز طفلی داغ الفت برجبینشان
نظر درباغ رؤیت خوشه چین شان

هوس گستاخ و دل در حیله سازی
به هم دزدیده می کردند بازی

به بازی چشم و دل در کار دیگر
تمنا شحنهٔ بازار دیگر

همی کردند از صبر آزمایی
ز هم پوشیده با هم آشنایی

هوس از نخل خواهش آرزومند
زصد خواهش به یک انتظاره خرسند

همی دیدند در بیراهی عمر
صلاح خویش در کوتاهی عمر

به روزی گر زخلقت راه بردند
ز بس سرعت به سالی می شمردند

به صد ناخن بنای عمر خستند
وز آن خشتی به پای خویش بستند

که بر کرسی عمر از ارجمندی
نهال قدشان گیرد بلندی

چو نخلستان خواهش یافت بالش
تقاضا صد هوس را داد مالش

هوس آتش پرست و دیده خونبار
به هم این نغمه می کردند تکرار

که چند از هم تهی آغوش بودن
قدح ناخوردن و مدهوش بودن

به مازین بیش تنهایی روا نیست
به تنهایی سزا غیر خدا نیست

به سرخشت لحد را بر نهادن
به از تنها به بالین سرنهادن

جوانی چون نسیم نوبهار است
ولی بررنگ و بوی گل سوار است

گرش دریافتی بردانشت بوس
وگر غافل شدی افسوس افسوس

به راهش گر فشاندی دماغی
زدی بر مغز روحت عطر باغی

کنون ما آن نسیم بی نصیبیم
که در عهد بهار و گل غریبیم

نه بر ما تهمتی از عطر باغی
نه شاداب از نسیم گل دماغی

سموم دوزخ از ما تازه روتر
غبار گلخن از ما مشکبوتر

اجل همسایهٔ این زندگی باد
و زین نازندگی شرمندگی باد

چو سالی انتظار از ده فزون شد
لوای طاقت از سونگون شد

هجوم شوق بر دل پا بیفشرد
شکیب اندر لگد کوب هوس مرد

چو از آغوش شوق آن شعله سر زد
پسر این نغمه بر گوش پدر زد

که بر من تلخ شد هم خواب و هم خفت
شکیبم طاق گشت از فرقت جفت

به تعمیر خراب آباد دل کوش
که از طوفان غم برخاست سرپوش

تمنای دلم کن زود حاصل
و گرنه هم تمنا مرد و هم دل

به یارم نسبت همخانگی ده
به شمعم رخصت پروانگی ده

هوس در دفع استیلای جبر است
چو شوق آمد کراپروای صبر است

اجابت کن مراد ناروایم
وگرنه از در عصیان در آیم

معاذالله زدین بیگانه گردم
گنه کار بت و بتخانه گردم

بگردانم بر آتش سومناتت
شکست آرم به لات و مهملاتت

رخ بت چون دل خوش ریش سازم
ز بت بتخانه را درویش سازم

کهن ناقوس را با نالهٔ زار
به پای ناقه آویزم جرس وار

چو تار شمع سوزم زلف زنار
بشویم صندل بت را ز رخسار

بدوزم در نظر راه حرم را
بدزدم از جگر داغ صنم را

ز شرک برهمن ز نهار جویان
ز کفر رفته استغفار گویان

مراد از کعبهٔ اسلام جویم
هم از شهد شهادت کام جویم