شد باز به دیدار سحر چشم جهانی
بیدار نشد بخت عجب خواب گرانی

ما را خبر از محنت و اندوه زمانه
وقت است که بی یاد تو باشیم زمانی

شک نیست که طفل ره ارباب طریق است
پیری که نگفته است ارادت به جوانی

تا دیده چه نامحرمیی دید ز اشکم
کز خانهٔ مردم به درش کرد روانی

کس را نبود مایهٔ قدر تو خیالی
گر یار بگوید که سگ ماست فلانی