چه گویم گردش گردون دون را
که خس را سر بر اوج آسمان برد

خردمندان و مردم زادگان را
ز بهر نانشان آب از رخان برد

خسیسی چند را داده ست توفیق
که ننگ آید مرا خود نامشان برد