بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند بخشنده مهربان

لَا أُقْسِمُ بِهَـٰذَا الْبَلَدِ﴿۱﴾
نه، سوگند به این بلد (مکّه معظّم و مسجد کعبه محترم).

وَأَنتَ حِلٌّ بِهَـٰذَا الْبَلَدِ﴿۲﴾
و حال آنکه تو (ای رسول گرامی) در این بلد منزل داری.

وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ﴿۳﴾
و قسم به پدر (بزرگوار انسان، آدم صفی) و فرزندان (خدا پرست) او.

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي كَبَدٍ﴿۴﴾
که ما انسان را به حقیقت در رنج و مشقّت آفریدیم (و به بلا و محنتش آزمودیم).

أَيَحْسَبُ أَن لَّن يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ﴿۵﴾
آیا انسان پندارد که هیچ کس بر او توانایی ندارد؟

يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُّبَدًا﴿۶﴾
می‌گوید: من مال بسیاری تلف کردم.

أَيَحْسَبُ أَن لَّمْ يَرَهُ أَحَدٌ﴿۷﴾
آیا پندارد احدی او را ندیده (و افکار و اعمال بدش را ندانسته و ریا و نفاقش را نمی‌داند).

أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَيْنَيْنِ﴿۸﴾
آیا ما به او دو چشم عطا نکردیم؟

وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ﴿۹﴾
و زبان و دو لب به او ندادیم؟

وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ﴿۱۰﴾
و راه خیر و شر را به او ننمودیم؟

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ﴿۱۱﴾
باز هم به عقبه (تکلیف) تن در نداد.

وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ﴿۱۲﴾
و چگونه توان دانست که آن عقبه (تکلیف و ایمان) چیست؟

فَكُّ رَقَبَةٍ﴿۱۳﴾
آن بنده (در راه خدا) آزاد کردن است.

أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ﴿۱۴﴾
و طعام دادن در روز قحطی و گرسنگی است.

يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ﴿۱۵﴾
به یتیم خویشاوندان خود.

أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ﴿۱۶﴾
یا به فقیر مضطرّ خاک نشین.

ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ﴿۱۷﴾
و آن گاه هم از آنان باشد که ایمان آورده و یکدیگر را به اهمیتت صبر و مهربانی با خلق سفارش می‌کنند.

أُولَـٰئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ﴿۱۸﴾
که آنها اهل یمین و سعادتند (و نامه عمل به دست راست گیرند).

وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ﴿۱۹﴾
و آنان که به آیات ما (قرآن و دیگر کتب آسمانی) کافر شدند آنها اهل شومی و شقاوتند (نامه عمل به دست چپ دارند).

عَلَيْهِمْ نَارٌ مُّؤْصَدَةٌ﴿۲۰﴾
بر آن کافران آتشی سر پوشیده (که از آن راه گریزی نیست) احاطه خواهد کرد.