تا از سر زلف تو یکی تار برآمد
صد فتنه عیان شد
صد شور ز اسلام و ز کفار برآمد
غوغا به جهان شد
بر خاک زمین چون که یکی جرعه فشاندند
از بادهٔ بی چون
از خاک زمین آن بت عیار برآمد
سر خیل بتان شد
مسجود ملایک شد و لشکر‌کش ارواح
زان روح مقدس
شیطان ز حسد بر سر انکار برآمد
مردود زمان شد
تا از ید بیضا بنمودی سر انگشت
مه جامه بدرید
ترسا ز چلیپا و ز زُنار بر‌آمد
در دین امان شد
یک غمزه نمودی به خلیل از تو در افتاد
اندر دل آتش
گلزار بهشت از جگر نار برآمد
آتش چو جنان شد
تا مهر جمال رخ خوب تو تجلی
کرد از پس پرده
موسی ز پی دیدن دیدار بر‌‌آمد
بر طور روان شد
اسرار حقیقت نتوان گفت به اغیار
کو چون به جهان شد
کز سرّ سرا پردهٔ اسرار برآمد
دل برد و نهان شد
اجزای ذرایر نبود ذرهٔ خالی
از پرتو آن نور
هر ذره کز آن پرتو انوار برآمد
خورشید عیان شد
سید ز کف ساقی وحدت چو بنوشید
جامی ز محبت
سر مست می عشق به بازار برآمد
در عین عیان شد

از ازل تا ابد دمی باشد
داند آن کس که همدمی باشد

از حقیقت سؤال نتوان کرد
حضرتش را خیال نتوان کرد

از خیالات این و آن بگذر
همچو ما از سر جهان بگذر

از غیر به بر به حضرت او پیوند
بشنو بشنو ز نعمت‌اللّه این پند

از من و ما نماند یک سر مو
سر توحید گفتمت نیکو

اگر در خلق حق را در نیابی
بیابی خانه اما در نیابی

اللّه‌اکبر تو خوش نیست با سر تو
این سر چه گشت قربان اللّه ‌اکبر آمد

او در دل و دل به هر طرف گرداند
نازک سخنی است عارفی گر داند

این حقیقت در همه ساری بود
با همه در غایت یاری بود

این خرقهٔ چار وصله بگذار
وان خلعت پادشاه بردار

این ریاضت چو بوتهٔ عشق گداز
زر قلب نیاز خوش بگداز

این ساغر ما که عین آب است
جامی ز شراب و پر شراب است

این صورت خوب و معنی روحانی
محبوب منش ساخته‌اند تا دانی

اینجا به صفت صفت به ما بنمودند
نه ذات به ذات این چنین فرمودند

ای دل گرت آئینهٔ اخلاص جلی است
از بعد نبی امام میدان که علی است

این خرقهٔ چار وصله بگذار
وان خلعت پادشاه بردار

آفتاب آن و ماهتاب این است
ظاهر و باطنش به آئین است

آفتابی ز غیب پیدا شد
نور او در همه هویدا شد

آن کسانی که اهل عرفانند
مبتلای بلای الوانند