دیگ سیه انداخته از گوشه بام
رسمیست بسورها ز چشم بدعام
انداخت بسور صاحب از نام امام
چون دیگ سیاه لعبتی سیم اندام

زن برون کرد کولک از انگشت
کرد بر دوک و دوک ریسی پشت

گولانج و گوشت و گرده و گوز آب و گادنی
گرمابه و گل و گل و گنجینه و گلیم

شاه‌زادِه سَلومُ و صَد سَلومُ و دیدارْ
اَنْشالّا مِوارِکْ بُو شِمارِهْ اینْ کارْ!
سنگِ مَرْمِرْ بِسازِمْ مِنْ طلاکارْ
مَحَمّد تِنِهْ پَشتْ، علی تِهْ مَددْکارْ!

سه چیز به دَنی، دِلهاره آوره سُو
اوّل زر و مال، و نه خروار خروار بو
دِیِّمْ اسب خوب، ونه جوون سوار بو
سیّمْ زنِ خوبْ، و نه شیرین گفتار بو

سه دنی مرهْ، لاپه نده، مشت هاده
خش دنی مره، یتّا نده، هشت هاده
ملک دنی مره، اینجه نده، رشت هاده
مره دس بزن، شه گله باغ گشت هاده

آی قصه قصه قصه
نون و پنیر و پسته
مادربزرگ خوبم
پهلوی من نشسته
موی سرش مثل برف
سفید و نقره رنگه
لپهای مادربزرگ
گل گلی و قشنگه
عینک او همیشه
سواره روی بینی
شیشه عینکش هست
بزرگ و ذره بینی
وقتی که مادربزرگ
قصه برام می خونه
خانه کوچک ما
مثل بهشت می مونه
آی قصه قصه قصه
نان و پنیر و پسته
مادربزرگ برایم یه قصه خوب بگو
شاعر: اسدالله شعبانی