سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۶۲۸ گوهر پیدا شد:
رودکی : ابیات به جا مانده از دیگر مثنویها
پاره ۳
برو به گوهر
با صد هزار مردم تنهایی
بی صد هزار مردم تنهایی
محتشم کاشانی : قطعات
شمارهٔ ۱۱۵
برو به گوهر
شاعر خیره در اقلیم سخن می‌باشد
جان ستاننده ز اعدانه به تلخی به خموشی
گر بنابر غرضی گرچه نگوید هجوت
مدحت آن نوع بگوید که تو خود را بکشی
سعدی : قطعات
شمارهٔ ۳۸
برو به گوهر
ضرورتست به توبیخ با کسی گفتن
که پند مصلحت آموز کاربندش نیست
اگر به لطف به سر می‌رود به قهر مگوی
که هر چه سر نکشد حاجت کمندش نیست
سعدی : قطعات
شمارهٔ ۱۰۴
برو به گوهر
ناکسان را فراستیست عظیم
گرچه تاریک طبع و بدخویند
چون دو کس مشورت برند به هم
گویند این عیب من همی گویند
انوری : مقطعات
شمارهٔ ۳۶۴ - در نصیحت
برو به گوهر
غم به تکلف به سر من مبار
زانکه به سعی تو تن آسان شوم
من خود اگر مادر غم اژدهاست
تا که بزاید به سر آن شوم
پرسی و گویی که ز من بد مگوی
روز دگر با تو دگرسان شوم
چون تو نیم من که به هر خورده‌ای
گه به فلان گاه به بهمان شوم
انوری : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۲۶۴
برو به گوهر
یک چند نهان از دل بی‌حاصل خویش
با صبر پناه کردم از مشکل خویش
کام دلم آن بود که سرگشته شوم
گردان گردان شدم به کام دل خویش
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۳۲
برو به گوهر
آن را که غمی باشد و بتواند گفت
گر از دل خود بگفت بتواند رفت
این طرفه گلی نگر که ما را بشکفت
نه رنگ توان نمود و نه بوی نهفت
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۳۶۸
برو به گوهر
قومی غمگین و خود مدان غم ز کجاست
قومی شادان و بیخبر کان ز چه جاست
چندین چپ و راست بیخبر از چپ و راست
چنین من و ماست بیخبر از من و ما است
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۳۸۱
برو به گوهر
کس نیست که اندر هوسی شیدا نیست
کس نیست که اندر سرش این سودا نیست
سررشتهٔ آن ذوق کزو خیزد شوق
پیداست که هست آن ولی پیدا نیست
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۴۶۶
برو به گوهر
آن دشمن دوست روی دیدی که چه کرد
یا هیچ به غور آن رسیدی که چه کرد
گفتا همه آن کنم که رایت خواهد
دیدی که چه گفت و هم شنیدی که چه کرد
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۴۹۶
برو به گوهر
آن کیست که بیرون درون مینگرد
در اهل جنون به صد فسون مینگرد
وز دیده نگر که دیده چون مینگرد
و آن کیست که از دیده برون مینگرد
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۷۰۰
برو به گوهر
دل هرچه در آشکار و پنهان گوید
زانموی چو مشک عنبرافشان گوید
این آشفته است و او پریشان دانم
کاشفته سخنهای پریشان گوید
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۷۴
برو به گوهر
بخروشیدم گفت خموشت خواهم
خاموش شدم گفت خروشت خواهم
برجوشیدم گفت که نی ساکن باش
ساکن گشتم گفت بجوشت خواهم
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۹۰
برو به گوهر
گر یار کنی خصم تواش گردانیم
هر لحظه به نوعی دگرت رنجانیم
گر خار شدی گل از تو پنهان داریم
ور گل گردی در آتشت بنشانیم
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۹۷
برو به گوهر
پران باشی چو در صف یارانی
پری باشی سقط چو بی ایشانی
تا پرانی تو حاکمی بر سر آن
چون پر گشتی ز باد سرگردانی
محتشم کاشانی : مثنویات
شمارهٔ ۱۱
برو به گوهر
سخن طی می‌کنم ناگاه در خواب
در آن بی‌گه که در جو خفته بود آب
به گوش آمد صدایی در چنانم
که کرد از هزیمت مرغ جانم
چنان برخاستم از جا مشوش
که برخیزد سپند از روی آتش
چنان بیرون دویدم بیخودانه
که خود را ساختم گم در میانه
من درمانده کز بیرون این در
به آن صیاد جان بودم گمان بر
ز شست شوق تیری خورده بودم
که تا در می‌گشودم مرده بودم
ابوسعید ابوالخیر : ابیات پراکنده
تکه ۳۳
برو به گوهر
او درین فکر تا به ما چه کند
ما درین فکر تا خدا چه کند
سعدی : مفردات
بیت ۶۱
برو به گوهر
هر که با من بدست و با تو نکو
دل منه بر وفای صحبت او
صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تک‌بیت شمارهٔ ۵۸
برو به گوهر
راه خوابیده رسانید به منزل خود را
نرساندی تو گرانجان به در دل خود را
صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تک‌بیت شمارهٔ ۹۰
برو به گوهر
دل چو شد افسرده، از جسم گرانجان پاره‌ای است
رنگ برگ خویش باشد میوه‌های خام را