سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۵۹۵۱۸ گوهر پیدا شد:
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
وجودش شعله از سوز درون است
برو به گوهر
وجودش شعله از سوز درون است
چو خس او را جهان چند و چون است
کند شرح اناالحق همت او
پی هر «کن» که میگوید «یکون» است
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
پرد در وسعت گردون یگانه
برو به گوهر
پرد در وسعت گردون یگانه
نگاه او به شاخشیانه
مه و انجم گرفتار کمندش
بدست اوست تقدیر زمانه
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
به باغان عندلیبی خوش صفیری
برو به گوهر
به باغان عندلیبی خوش صفیری
به راغان جره بازی زود گیری
امیر او به سلطانی فقیری
فقیر او به درویشی امیری
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
بجام نو کهن می از سبو ریز
برو به گوهر
بجام نو کهن می از سبو ریز
فروغ خویش را بر کاخ و کو ریز
اگر خواهی ثمر از شاخ منصور
به دل «لا غالب الا الله» فرو ریز
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
گرفتم حضرت ملا ترش روست
برو به گوهر
گرفتم حضرت ملا ترش روست
نگاهش مغز را نشناسد از پوست
اگر با این مسلمانی که دارم
مرا از کعبه میراند حق او ست
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
ز من بر صوفی و ملا سلامی
برو به گوهر
ز من بر صوفی و ملا سلامی
که پیغام خدا گفتند ما را
ولی تأویل شان در حیرت انداخت
خدا و جبرئیل و مصطفی را
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
بروی من در دل باز کردند
برو به گوهر
بروی من در دل باز کردند
ز خاک من جهانی ساز کردند
ز فیض او گرفتم اعتباری
که با من ماه و انجم ساز کردند
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
ز رومی گیر اسرار فقیری
برو به گوهر
ز رومی گیر اسرار فقیری
کهن فقر است محسود امیری
حذر زان فقر و درویشی که از وی
رسیدی بر مقام سر بزیری
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
خودی تا گشت مهجور خدائی
برو به گوهر
خودی تا گشت مهجور خدائی
به فقرموختداب گدائی
ز چشم مست رومی وام کردم
سروری از مقام کبریائی
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
خلافت فقر با تاج و سریر است
برو به گوهر
خلافت فقر با تاج و سریر است
زهی دولت که پایان ناپذیر است
جوان بختا ! مده از دست، این فقر
که بی او پادشاهی زود میر است
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
جهانگیری بخاک ما سرشتند
برو به گوهر
جهانگیری بخاک ما سرشتند
امامت در جبین ما نوشتند
درون خویش بنگرن جهان را
که تخمش در دل فاروق کشتند
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
بگو از من نواخوان عرب را
برو به گوهر
بگو از من نواخوان عرب را
بهای کم نهادم لعل لب را
ازن نوری که از قر ن گرفتم
سحر کردم صد و سی ساله شب را
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
به جانهافریدم های و هو را
برو به گوهر
به جانهافریدم های و هو را
کف خاکی شمردم کاخ و کو را
شود روزی حریف بحر پر شور
زشوبی که دادمب جو را
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
تو هم بگذارن صورت نگاری
برو به گوهر
تو هم بگذارن صورت نگاری
مجو غیر از ضمیر خویش یاری
بباغ ما بروردی پر و بال
مسلمان را بده سوزی که داری
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
بخاک ما دلی ، در دل غمی هست
برو به گوهر
بخاک ما دلی ، در دل غمی هست
هنوز این کهنه شاخی را نمی هست
به افسون هنرن چشمه بگشای
درون هر مسلمان زمزمی هست
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
مسلمان بنده مولا صفات است
برو به گوهر
مسلمان بنده مولا صفات است
دل او سری از اسرار ذات است
جمالش جز به نور حق نه بینی
که اصلش در ضمیر کائنات است
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
مسلمانی غم دل در خریدن
برو به گوهر
مسلمانی غم دل در خریدن
چو سیماب از تپ یاران تپیدن
حضور ملت از خود در گذشتن
دگر بانگ «انا الملت» کشیدن
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
کسی کو فاش دید اسرار جانرا
برو به گوهر
کسی کو فاش دید اسرار جانرا
نبیند جز به چشم خود جهان را
نوائیفرین در سینه خویش
بهاری میتوان کردن خزان را
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
نگهدارنچه درب و گل تست
برو به گوهر
نگهدارنچه درب و گل تست
سرور و سوز و مستی حاصل تست
تهی دیدم سبوی این ون را
می باقی به مینای دل تست
اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
شب این کوه و دشت سینه تابی
برو به گوهر
شب این کوه و دشت سینه تابی
نه در وی مرغکی نی موجبی
نگردد روشن از قندیل رهبان
تو میدانی که بایدفتابی