سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۳۶۰۹۶ گوهر پیدا شد:
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۱۸
برو به گوهر
گر یار بداندی کِم اندر دل چیست
یا گفت بیارمی که دلدارم کیست
بودی که به درد دل نبایستی مرد
بودی که به کام دل بشایستی زیست
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۲۰
برو به گوهر
بر خال تو جز حال تبه نتوان داشت
وین خیره کسی را به گنه نتوان داشت(؟)
زنجیر سر زلف تو هر دل که بدید
در سینه به زنجیر نگه نتوان داشت
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۲۴
برو به گوهر
دی شاه بتان با رخ رنگین می رفت
بی اسب و پیاده نغز و شیرین می رفت
شکر ز لبش به پیل بالا می ریخت
وز مستی و بیخودی چو فرزین می رفت
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۳۰
برو به گوهر
چشم تو که ابروی کمانکش دارد
در هر مژه ای هزار ترکش دارد
زنهار برات ما مفرمای برو
با عارضت افکن که خطی خوش دارد
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۳۳
برو به گوهر
بلبل چو ز عشق گل فغان در گیرد
از شعله آه من جهان درگیرد
گل را به کف آورم به صد حیله و فن
پندارم با توام همان درگیرد
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۳۵
برو به گوهر
دی چشم تو را سحر مطلق می زد
مگر تو ره گنبد ارزق می زد
تا داشتی آفتاب در سایه زلف
حان بر صفت ذره معلق میزد
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۳۶
برو به گوهر
گه شانه زبان در خم گیسوت کشد
گه آینه روی سخت در روت کشد
سرمه که بود که آید در چشمت؟
یا وسمه که او کمان ابروت کشد؟
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۴۱
برو به گوهر
در دست غم تو بودم ای سرو بلند
شبها به امید روز شادی خرسند
محرومی دینه من از خدمت تو
صد ساله غمم ذخیره در پیش افکند
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۴۶
برو به گوهر
گفتم که مگر دل نه چو دلدار آید
تا در غم و شادیی مرا یاد آمد
اکنون چو برون نهاد از دایره پای
بگذارم تا سرش به دیوار آید
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۴۷
برو به گوهر
این خط که همی رخ تو را آراید
طوطی ست که بر بوی شکر می آید
گر دل بخری،شکر فروشی،شاید:
زان پیش که طوطی شکرت بر باید
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۴۹
برو به گوهر
شیرین دهنش چو در سخن می آید
در شیوه گری شکن شکن می آید
می گوید چشمی که درو می نگرد
از حسرتش آب در دهان می آید
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۵۴
برو به گوهر
هر حلقه زلفت زفن یکدیگر
هستند نهان در شکن یکدیگر
از بهر ربودن دل و غارت جان
کردند زبان در دهن یکدیگر
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۶۱
برو به گوهر
نامد دل ضایع شده با دست هنوز
بر تخت وصال دوست بنشست هنوز
آنانک شراب وصل با ما خوردند
هشیار شدند و ما چنین مست هنوز
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۶۴
برو به گوهر
در عشق تو باز گفت نتوان کاین دل
چون است و [چسان] رنج کشد مسکین دل
گر حال دلم ندانی ای غافل یار
ور دانی و تن می زنی ای سنگین دل
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۶۷
برو به گوهر
نه برگ شکایت از تو گفتن دارم
نه طاقت درد دل نهفتن دارم
آگنده چو غنچه گشتم از غم دریاب
کز تنگ دلی سر شکفتن دارم
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۶۸
برو به گوهر
از جور تو حال ارچه تبه می دارم
هم لطف تو را گوش به ره می دارم
در پرده به رسم دوستان می سوزم
وین حال ز دشمنان نگه می دارم
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۷۵
برو به گوهر
ای دل مشو اندر خط این خوش پسران
هر عشوه که زلفشان فروشد مخر آن
این حلقه ما راست، مزن دست درین
وان رشته مو رُست منه پای بر آن
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۷۶
برو به گوهر
ای باد ز غصه ای که خون پا شد از آن
با یار مگو که تنگ دل باشد از آن
ور زلف همی پریشیش نر پریش
بر تازه گلش مزن که بخراشد از آن
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۷۸
برو به گوهر
بر طرف مه آن طره شبرنگش بین
صد تنگ شکر در شکر تنگش بین
در آتش رخ بی گنه آن هندو را
آویخته یارب دل چون سنگش بین
ظهیرالدین فاریابی : رباعیات
شمارهٔ ۷۹
برو به گوهر
کو دیده که خون جگر آرم با او
یا صبر که روزی به سر آرم با او
کو شیفته ای و تیره روزی چون من
تا در غم او دمی بر آرم با او