چه نشتی که رانئا زن خیننه
ایواره مچاپن کور سیننه
خنقای دامن میشه تل خاک
تواته گرفتن به قصد هلاک
بوم تمبیره مه غیکم دورو
وری تو که اومادنه روبرو
بوای نازنینته کور شد اجاق
ببرزی قلا در تو قاب و قچاق
وری بجی خانم دمین قلا
که آقا حسن خان میالات حالا
تو بیدی که گفتی حسن خان کیه
اگه مردی حالا وری بین شیه
بیا که اماده ایش با ماصل
دخیلت خانم جان نبا تو ماطل
زمسته رعیت متو چه همه
نمشکه هو شکه دبالات قمه

انّه (اندی) داره وارش هدامه شه گلا (گیلا) ره
دارچل و چو، بَورْدهْ مهْ قوارهْ
اسا بُورْدهْ شیر دکفه مه پلاره
خَورْ بیَمُو، و رگ بزو ته گیلاره

سه دنی مرهْ، لاپه نده، مشت هاده
خش دنی مره، یتّا نده، هشت هاده
ملک دنی مره، اینجه نده، رشت هاده
مره دس بزن، شه گله باغ گشت هاده

وه ئه دال نه که م ... وه ئه ودال نه که م
تا که ی خوم چون قه یس وه ئه و دال نه که م
بازووی ده رویشیم یرخرخال نه که م
پوشاکی جه لونگ شاده سمال نه که م
چه نه ده یری یان مال به چول نه که م
ته حصیل روزی به که شکول نه که م
فه ناییم به خاک سه حرای به رنه که م
به وکانی وسیلا و دیده م ته ر نه که م
بیخ ریشه ی نه خل زه وقم په ی نه که م
چار گوشه ی جیهان مه سکه ن ته ی نه که م
په ری به خت ویم خاک وه سه رنه که م
یامه ن هووپه ی سه د سکه نده ر نه که م
جه قه وم وعه شره ت خوم بیزار نه که م
عه زم و رای کابل، قه نده هار نه که م
خالید بی ره فیق روژ وه شه و نه که م
چون تاف ئاوان ته رک خه ونه که م