ای در حرم و دیر ز تو صد آهنگ
بی‌رنگی و جلوه می‌کنی رنگ به رنگ
خوانند تو را مؤمن و ترسا شب و روز
در مسجد اسلام و کلیسای فرنگ

می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت
خاک همه را مستی عشق تو سرشت
معمور بود بشاهد و باده جهان
موعود بود به کوثر و حور بهشت

رفتم به کنشت گبر و ترسا و یهود
زیرا که عبادتگه رهبان تو بود
از سنگ و کلوخ و در و دیوار کنشت
جز زمزمه ذکر تو گوشم نشنود