و من خطبة له عليه‌السلام بعد التحكيم و ما بلغه من أمر الحكمين و فيها حمد اللّه على بلائه ثم بيان سبب البلوى
(پس از اطّلاع از ماجراى حكميّت و نيرنگ عمرو عاص كه ابو موسى را فريب داد، و طبق شروطى كه براى حكميّت قبول كردند عملى نشد امام اين خطبه را در سال 38 هجرى ايراد كرد).

الحمد على البلاء اَلْحَمْدُ لِلَّهِ وَ إِنْ أَتَى اَلدَّهْرُ بِالْخَطْبِ اَلْفَادِحِ وَ اَلْحَدَثِ اَلْجَلِيلِ
خدا را سپاس! هر چند كه روزگار دشوارى‌هاى فراوان و حوادثى بزرگ پديد آورد.

وَ أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ لَيْسَ مَعَهُ إِلَهٌ غَيْرُهُ
شهادت مى‌دهم جز خداى يگانه و بى مانند خدايى نباشد و جز او معبودى نيست،

وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ صلى‌الله‌عليه‌وآله
و گواهى مى‌دهم محمّد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بنده و فرستاده اوست.

سبب البلوى أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ مَعْصِيَةَ اَلنَّاصِحِ اَلشَّفِيقِ اَلْعَالِمِ اَلْمُجَرِّبِ تُورِثُ اَلْحَسْرَةَ وَ تُعْقِبُ اَلنَّدَامَةَ
پس از حمد و ستايش خدا، بدانيد كه نافرمانى از دستور نصيحت كنندۀ مهربان دانا و با تجربه، مايۀ حسرت و سرگردانى و سرانجامش پشيمانى است.

وَ قَدْ كُنْتُ أَمَرْتُكُمْ فِي هَذِهِ اَلْحُكُومَةِ أَمْرِي
من رأى و فرمان خود را نسبت به حكميّت به شما گفتم،

وَ نَخَلْتُ لَكُمْ مَخْزُونَ رَأْيِي
و نظر خالص خود را در اختيار شما گذاردم.

لَوْ كَانَ يُطَاعُ لِقَصِيرٍ أَمْرٌ
(اى كاش كه از قصير پسر سعد اطاعت مى‌شد )

فَأَبَيْتُمْ عَلَيَّ إِبَاءَ اَلْمُخَالِفِينَ اَلْجُفَاةِ وَ اَلْمُنَابِذِينَ اَلْعُصَاةِ
ولى شما همانند مخالفانى ستمكار، و پيمان شكنانى نافرمان، از پذيرش آن سرباز زديد،

حَتَّى اِرْتَابَ اَلنَّاصِحُ بِنُصْحِهِ
تا آنجا كه نصيحت كننده در پند دادن به ترديد افتاد،

وَ ضَنَّ اَلزَّنْدُ بِقَدْحِهِ
و از پند دادن خوددارى كرد،

فَكُنْتُ أَنَا وَ إِيَّاكُمْ كَمَا قَالَ أَخُو هَوَازِنَ
داستان من و شما چنان است كه برادر هوازنى سروده است:

أَمَرْتُكُمْ أَمْرِي بِمُنْعَرَجِ اَللِّوَى فَلَمْ تَسْتَبِينُوا اَلنُّصْحَ إِلاَّ ضُحَى اَلْغَدِ
«در سرزمين منعرج، دستور لازم را دادم امّا نپذيرفتند، كه فردا سزاى سركشى خود را چشيدند.»