و من كتاب له عليه‌السلام إلى معاوية أيضا أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ اَلدُّنْيَا مَشْغَلَةٌ عَنْ غَيْرِهَا وَ لَمْ يُصِبْ صَاحِبُهَا مِنْهَا شَيْئاً إِلاَّ فَتَحَتْ لَهُ حِرْصاً عَلَيْهَا وَ لَهَجاً بِهَا وَ لَنْ يَسْتَغْنِيَ صَاحِبُهَا بِمَا نَالَ فِيهَا عَمَّا لَمْ يَبْلُغْهُ مِنْهَا وَ مِنْ وَرَاءِ ذَلِكَ فِرَاقُ مَا جَمَعَ وَ نَقْضُ مَا أَبْرَمَ
پس از ياد خدا و درود! همانا دنيا انسان را به خود سرگرم و از ديگر چيزها باز مى‌دارد. دنيا پرستان چيزى از دنيا به دست نمى‌آوردند جز آن كه درى از حرص به رويشان گشوده، و آتش عشق آنان تندتر مى‌گردد، كسى كه به دنياى حرام برسد از آنچه به دست آورده راضى و بى نياز نمى‌شود، و در فكر آن است كه به دست نياورده، امّا سر انجام آن، جدا شدن از فراهم آورده‌ها، و به هم ريختن بافته شده‌هاست

وَ لَوِ اِعْتَبَرْتَ بِمَا مَضَى حَفِظْتَ مَا بَقِيَ وَ اَلسَّلاَمُ
اگر از آنچه گذشته عبرت گيرى، آنچه را كه باقى مانده مى‌توانى حفظ‍‌ كنى. با درود