و من كتاب له عليه‌السلام إلى معاوية في أول ما بويع له ذكره الواقدي في كتاب الجمل
(نامه به معاويه در روزهاى آغازين بيعت، در سال 36 هجرى كه واقدى در كتاب الجمل آن را آورد)

مِنْ عَبْدِ اَللَّهِ عَلِيٍّ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ إِلَى مُعَاوِيَةَ بْنِ أَبِي سُفْيَانَ
از بنده خدا على امير مؤمنان، به معاويه بن ابى سفيان

أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ عَلِمْتَ إِعْذَارِي فِيكُمْ وَ إِعْرَاضِي عَنْكُمْ حَتَّى كَانَ مَا لاَ بُدَّ مِنْهُ وَ لاَ دَفْعَ لَهُ وَ اَلْحَدِيثُ طَوِيلٌ وَ اَلْكَلاَمُ كَثِيرٌ وَ قَدْ أَدْبَرَ مَا أَدْبَرَ وَ أَقْبَلَ مَا أَقْبَلَ
پس از ياد خدا و درود! مى‌دانى كه من در بارۀ شما معذور، و از آنچه در مدينه گذشت روى گردانم، تا شد آنچه كه بايد مى‌شد، و بازداشتن آن ممكن نبود. داستان طولانى و سخن فراوان است و گذشته‌ها گذشت، و آينده روى كرده است

فَبَايِعْ مَنْ قِبَلَكَ وَ أَقْبِلْ إِلَيَّ فِي وَفْدٍ مِنْ أَصْحَابِكَ وَ اَلسَّلاَمُ
تو و همراهانت بيعت كنيد، و با گروهى از يارانت نزد من بيا، با درود

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir