و من وصية له عليه‌السلام وصى بها معقل بن قيس الرياحي حين أنفذه إلى الشام في ثلاثة آلاف مقدمة له
12 و از سفارش آن حضرت است به معقل پسر قيس رياحى هنگامى كه او را با سه هزار تن در مقدمۀ سپاه خود به شام فرستاد.

اِتَّقِ اَللَّهَ اَلَّذِي لاَ بُدَّ لَكَ مِنْ لِقَائِهِ وَ لاَ مُنْتَهَى لَكَ دُونَهُ وَ لاَ تُقَاتِلَنَّ إِلاَّ مَنْ قَاتَلَكَ وَ سِرِ اَلْبَرْدَيْنِ وَ غَوِّرْ بِالنَّاسِ وَ رَفِّهْ فِي اَلسَّيْرِ وَ لاَ تَسِرْ أَوَّلَ اَللَّيْلِ فَإِنَّ اَللَّهَ جَعَلَهُ سَكَناً وَ قَدَّرَهُ مُقَاماً لاَ ظَعْناً فَأَرِحْ فِيهِ بَدَنَكَ وَ رَوِّحْ ظَهْرَكَ فَإِذَا وَقَفْتَ حِينَ يَنْبَطِحُ اَلسَّحَرُ أَوْ حِينَ يَنْفَجِرُ اَلْفَجْرُ فَسِرْ عَلَى بَرَكَةِ اَللَّهِ
از خدايى بترس كه از ديدار او ناچارى، و جز آستانش پايانى ندارى. جنگ مكن، مگر با آن كه با تو بجنگد. در خنكى بامداد و پسين، راه بسپار و در گرمگاه سپاه را فرود آر، و در رفتن شتاب ميار! و سر شب راه مرو كه خدا آن را خاص آسودن كرده است و بار گشودن، نه كوچ نمودن. پس سر شب خود را آسوده دار و بار كشت را از خستگى برآر! و چون شب را آسودى، هنگامى كه سحر پديدار شود يا سپيدۀ بامداد آشكار، به راه بيفت در پناه بركت پروردگار

فَإِذَا لَقِيتَ اَلْعَدُوَّ فَقِفْ مِنْ أَصْحَابِكَ وَسَطاً وَ لاَ تَدْنُ مِنَ اَلْقَوْمِ دُنُوَّ مَنْ يُرِيدُ أَنْ يُنْشِبَ اَلْحَرْبَ وَ لاَ تَبَاعَدْ عَنْهُمْ تَبَاعُدَ مَنْ يَهَابُ اَلْبَأْسَ حَتَّى يَأْتِيَكَ أَمْرِي
و چون دشمن را ديدى در ميان لشكرت بايست، و به دشمن چندان نزديك مشو چون كسى كه خواهد دست به جنگ برآرد، و نه چنان دور باش مانند آن كه از كارزار بيم دارد، تا آنكه فرمان من به تو رسد

وَ لاَ يَحْمِلَنَّكُمُ شَنَآنُهُمْ عَلَى قِتَالِهِمْ قَبْلَ دُعَائِهِمْ وَ اَلْإِعْذَارِ إِلَيْهِمْ
و كينۀ آنان شما را واندارد كه جنگ را آغاز كنيد از آن پيش كه به راه راستشان بخوانيد و در عذر را به روى‌شان فراز كنيد.

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir