و من كتاب له عليه‌السلام إلى عبد الله بن العباس و قد تقدم ذكره بخلاف هذه الرواية
66 و از نامۀ آن حضرت است به عبد اللّه پسر عباس و اين نامه از اين پيش با روايتى ديگر گذشت

أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ اَلْمَرْءَ لَيَفْرَحُ بِالشَّيْءِ اَلَّذِي لَمْ يَكُنْ لِيَفُوتَهُ وَ يَحْزَنُ عَلَى اَلشَّيْءِ اَلَّذِي لَمْ يَكُنْ لِيُصِيبَهُ
اما بعد، گاه آدمى به چيزى شاد مى‌شود كه از او نخواهد بريد، و به چيزى اندوهناك مى‌شود كه بدان نخواهد رسيد

فَلاَ يَكُنْ أَفْضَلَ مَا نِلْتَ فِي نَفْسِكَ مِنْ دُنْيَاكَ بُلُوغُ لَذَّةٍ أَوْ شِفَاءُ غَيْظٍ وَ لَكِنْ إِطْفَاءُ بَاطِلٍ أَوْ إِحْيَاءُ حَقٍّ
پس مبادا نيكوترين چيز كه از دنياى خود برخوردارى، رسيدن به لذتى بود يا بكار بردن خشمى كه در سينه دارى. بلكه بايد باطلى را بميرانى يا حقى را زنده گردانى

وَ لْيَكُنْ سُرُورُكَ بِمَا قَدَّمْتَ وَ أَسَفُكَ عَلَى مَا خَلَّفْتَ وَ هَمُّكَ فِيمَا بَعْدَ اَلْمَوْتِ
و بايد كه شادمانيت به چيزى باشد كه از پيش فرستاده‌اى و دريغت بر آنچه به جاى مى‌گذارى، و همّ‌ خود را بدانچه پس از مردن تو را بايد بگمارى