و من وصية له عليه‌السلام لعبد الله بن العباس عند استخلافه إياه على البصرة
76 و از وصيت آن حضرت است به عبد اللّه پسر عباس هنگامى كه او را در بصره به جاى خود گمارد

سَعِ اَلنَّاسَ بِوَجْهِكَ وَ مَجْلِسِكَ وَ حُكْمِكَ وَ إِيَّاكَ وَ اَلْغَضَبَ فَإِنَّهُ طَيْرَةٌ مِنَ اَلشَّيْطَانِ
با مردم گشاده‌رو باش آن گاه كه آنان را ببينى، يا در بارۀ آنان حكمى دهى يا در مجلس ايشان نشينى. از خشم بپرهيز كه نشانۀ سبكى سر است و شيطان آن را راهبر است

وَ اِعْلَمْ أَنَّ مَا قَرَّبَكَ مِنَ اَللَّهِ يُبَاعِدُكَ مِنَ اَلنَّارِ وَ مَا بَاعَدَكَ مِنَ اَللَّهِ يُقَرِّبُكَ مِنَ اَلنَّارِ
و بدان آنچه تو را به خدا نزديك كند از آتش دور سازد، و آنچه تو را از خدا دور سازد به آتشت در اندازد

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir