المناجات الخامسة: مناجاة الرّاغبین

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی اش همیشگی است.

إِلهِی إِنْ کانَ قَلَّ زادِی فِی الْمَسِیرِ إِلَیک، فَلَقَدْ حَسُنَ ظَنِّی بِالتَّوَکلِ عَلَیک، وَ إِنْ کانَ جُرْمِی قَدْ أَخافَنِی مِنْ عُقُوبَتِک، فَإِنَّ رَجائِی قَدْ أَشْعَرَنِی بِالْأَمْنِ مِنْ نِقْمَتِک، وَ إِنْ کانَ ذَنْبِی قَدْ عَرَضَنِی لِعِقابِک، فَقَدْ آذَنَنِی حُسْنُ ثِقَتِی بِثَوابِک، وَ إِنْ أَنامَتْنِی الْغَفْلَةُ عَنِ الاسْتِعْدادِ لِلِقائِک، فَقَدْ نَبَّهَتْنِی الْمَعْرِفَةُ بِکرَمِک وَ آلائِک، وَ إِنْ أَوْحَشَ ما بَینِی وَبَینَک فَرْطُ الْعِصْیانِ وَالطُّغْیانِ، فَقَدْ آنَسَنِی بُشْرَی الْغُفْرانِ وَالرِّضْوانِ؛
معبودم، هرچند در آمدن به سویت توشه ام اندک است ولی، گمانم بر توکل به تو همواره نیکو است و هرچند گناهم مرا از عذاب تو به هراس افکنده، ولی چشم امیدم ایمنی از انتقامت را به من خبر می دهد و هرچند نافرمانی ام مرا در معرض عذابت قرار داده، ولی حُسن اعتمادم مرا به پاداشت آگاهی می دهد و هرچند بی خبری مرا از آمادگی برای دیدارت به خواب غفلت انداخته، ولی آشنایی به مهمان نوازی و عطاهایت مرا بیدار کرده است و اگر زیاده روی در گناه و سرکشی، میان من و تو را تیره ساخته ولی مژده آمرزش و خشنودی ات با من انس گرفته است؛

أَسْأَلُک بِسُبُحاتِ وَجْهِک وَ بِأَنْوارِ قُدْسِک، وَ أَبْتَهِلُ إِلَیک بِعَواطِفِ رَحْمَتِک، وَ لَطائِفِ بِرِّک، أَنْ تُحَقِّقَ ظَنِّی بِما أُؤَمِّلُهُ مِنْ جَزِیلِ إِکرامِک، وَجَمِیلِ إِنْعامِک، فِی الْقُرْبی مِنْک وَالزُّلْفی لَدَیک، وَالتَّمَتُّعِ بِالنَّظَرِ إِلَیک، وَهَا أَنَا مُتَعَرِّضٌ لِنَفَحاتِ رَوْحِک وَ عَطْفِک، وَ مُنْتَجِعٌ غَیثَ جُودِک وَ لُطْفِک، فارٌّ مِنْ سَخَطِک إِلی رِضاک، هارِبٌ مِنْک إِلَیک، راجٍ أَحْسَنَ ما لَدَیک، مُعَوِّلٌ عَلی مَواهِبِک، مُفْتَقِرٌ إِلی رِعایتِک.
از تو می خواهم به شکوه و بزرگی های ذاتت و به انوار قدست و به سویت زاری می کنم به عواطف مهرت و لطایف احسانت که تحقق بخشی گمانم را در آنچه از تو آرزومندم از بزرگی رأفت و رحمتت و زیبایی مهربانی و لطفت، در راه تقرّب به تو و نزدیکی به بارگاهت و بهره مندی از نگاه به سویت، هم اینک متعرّض نسیم های رحمت و توّجه تو و خواهان باران جود و لطف بی پایان تو می باشم و از خشمت به سوی خشنودی ات گریزان و از تو به سوی خودت فراری ام، نیکوترین چیزی را که نزد توست امید دارم، بر بخشش هایت اعتماد می کنم، به توجّه و حمایتت نیازمندم،

إِلهِی مَا بَدَأْتَ بِهِ مِنْ فَضْلِک فَتَمِّمْهُ، وَ ما وَهَبْتَ لِی مِنْ کرَمِک فَلا تَسْلُبْهُ، وَ ما سَتَرْتَهُ عَلَی بِحِلْمِک فَلا تَهْتِکهُ، وَ ما عَلِمْتَهُ مِنْ قَبِیحِ فِعْلِی فَاغْفِرْهُ؛
معبودم، آنچه را از احسانت بر من آغاز کردی به انجام رسان و آنچه را از کرمت به من بخشیدی از من مگیر و آنچه را با بردباری ات بر من پوشاندی آشکار مکن و آنچه را از زشتی کردارم دانستی بیامرز؛

إِلهِی اسْتَشْفَعْتُ بِک إِلَیک، وَ اسْتَجَرْتُ بِک مِنْک، أَتَیتُک طامِعاً فِی إِحْسانِک، راغِباً فِی امْتِنانِک، مُسْتَسْقِیاً وَابِلَ طَوْلِک، مُسْتَمْطِراً غَمامَ فَضْلِک، طالِباً مَرْضاتَک، قاصِداً جَنابَک، وَارِداً شَرِیعَةَ رِفْدِک، مُلْتَمِساً سَنِی الْخَیراتِ مِنْ عِنْدِک، وَافِداً إِلی حَضْرَةِ جَمالِک، مُرِیداً وَجْهَک، طارِقاً بابَک، مُسْتَکیناً لِعَظَمَتِک وَ جَلالِک، فَافْعَلْ بِی ما أَنْتَ أَهْلُهُ مِنَ الْمَغْفِرَةِ وَالرَّحْمَةِ، وَ لَا تَفْعَلْ بِی ما أَنَا أَهْلُهُ مِنَ الْعَذابِ وَالنِّقْمَةِ، بِرَحْمَتِک یا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.
معبودم! از تو به وسیلۀ تو درخواست یاری دارم و از تو به تو پناهنده می شوم، با امید بسیار به احسانت به سوی تو آمدم، به مهربانی و محبّتت دل بسته ام، به فراوانی کرمت تشنه ام، ابر احسانت را خواهانم، خشنودی ات را خواستارم، آهنگ آستانت را دارم، به جویبار عطایت وارد شدم، برترین خیرات را از پیشگاهت خواهشمندم، به جانب حضرت جمالت روانم، ذاتت را اراده دارم، کوبنده دَرِ رحمتت هستم، درمانده ام در برابر شکوه و جلالت، با من از آمرزش و رحمت آن گونه کن که شایسته آنی و نه آن گونه که سزاوار عذاب و انتقامم، به مهربانی ات ای مهربان ترین مهربانان.