المناجاة السادسة: مناجاة الشاکرین

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی اش همیشگی است.

إِلهِی أَذْهَلَنِی عَنْ إِقامَةِ شُکرِک تَتابُعُ طَوْلِک، وَ أَعْجَزَنِی عَنْ إِحْصاءِ ثَنائِک فَیضُ فَضْلِک، وَ شَغَلَنِی عَنْ ذِکرِ مَحامِدِک تَرادُفُ عَوائِدِک، وَ أَعْیانِی عَنْ نَشْرِ عَوارِفِک تَوَالِی أَیادِیک، وَ هذا مَقامُ مَنِ اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْماءِ وَ قابَلَها بِالتَّقْصِیرِ، وَ شَهِدَ عَلی نَفْسِهِ بِالْإِهْمالِ وَالتَّضْییعِ، وَ أَنْتَ الرَّؤُوفُ الرَّحِیمُ الْبَرُّ الْکرِیمُ، الَّذِی لَایخَیبُ قاصِدِیهِ، وَ لَا یطْرُدُ عَنْ فِنائِهِ آمِلِیهِ، بِساحَتِک تَحُطُّ رِحالُ الرَّاجِینَ، وَبِعَرْصَتِک تَقِفُ آمالُ الْمُسْتَرْفِدِینَ، فَلَا تُقابِلْ آمالَنا بِالتَّخْییبِ وَالْإِیآسِ، وَ لَا تُلْبِسْنا سِرْبالَ الْقُنُوطِ وَالْإِ بْلاسِ؛
معبودم، پیاپی آمدن نیکی و محبّتت، برپاداشتن سپاست را از یاد من برد و فراوانی بخششت، مرا از شمارش ستایشت درمانده ساخت و در پی هم آمدن احسانت، مرا از یاد اوصاف نیکت بازداشت و پشت هم رسیدن نعمت هایت مرا از گسترش خوبی هایت درمانده کرد، این است جایگاه آن که به فراوانی نعمت های تو در برابر آن به کوتاهی خود اقرار دارد و به زیان خود به سستی در بندگی و هدر دادن نعمت ها گواهی می دهد و تویی نیک خو و مهرورز، مهربان، نیکوکار، مهمان نواز که خواهنده اش را محروم نمی کند و آرزومندش را از درگاهش نمی راند، به آستانت فرود می آید، بار امیدواران و در درگاه رحمت تو می ایستد، آرزوهای عطاخواهان، پس آرزوهایمان را با محرومیت و ناامیدی روبرو مکن و جامه ناامیدی و دوری از رحمت را بر ما مپوشان؛

إِلهِی تَصَاغَرَ عِنْدَ تَعاظُمِ آلائِک شُکرِی، وَتَضَاءَلَ فِی جَنْبِ إِکرامِک إِیای ثَنائِی وَنَشْرِی، جَلَّلَتْنِی نِعَمُک مِنْ أَنْوارِ الْإِیمانِ حُلَلاً، وَضَرَبَتْ عَلَی لَطائِفُ بِرِّک مِنَ الْعِزِّ کلَلاً، وَقَلَّدَتْنِی مِنَنُک قَلائِدَ لَاتُحَلُّ، وَطَوَّقَتْنِی أَطْواقاً لَاتُفَلُّ، فَآلاؤُک جَمَّةٌ ضَعُفَ لِسانِی عَنْ إِحْصَائِها، وَنَعْماؤُک کثِیرَةٌ قَصُرَ فَهْمِی عَنْ إِدْراکها فَضْلاً عَنِ اسْتِقْصَائِها؛ فَکیفَ لِی بِتَحْصِیلِ الشُّکرِ وَشُکرِی إِیاک یفْتَقِرُ إِلی شُکرٍ؟ فَکلَّما قُلْتُ لَک الْحَمْدُ وَجَبَ عَلَی لِذلِک أَنْ أَقُولَ لَک الْحَمْدُ.
معبودم، در برابر بزرگی نعمت هایت، سپاسم کوچک است و در کنار اکرامت بر من، ستایش و گزارشم از آن، خود را پست و ناچیز نشان می دهد، نعمت هایت از انوار ایمان، زینت هایی به من پوشاند و لطایف نیکی ات خیمه هایی از عزت بالای سرم افراشت و عطاهایت گردنبندهای زیبنده ای به گردنم افکند که هرگز باز نشود و طوق هایی بر من آویخت که به هیچ روی گسسته نگردد، عطاهای انبوهت زبانم را از شمردنش ناتوان ساخته و نعمت های فراوانت فهمم را از دریافتشان کوتاه کرده تا چه رسد به بررسی کامل آن ها؛ سپاسگزاری ات چگونه برای من امکان پذیر است درحالی که سپاسم نسبت به تو خود نیازمند سپاسی دیگر است، پس هر نوبت که گفتم تو را سپاس، بر من واجب شد که به خاطر آن باز بگویم تو را سپاس،

إِلهِی فَکما غَذَّیتَنا بِلُطْفِک، وَ رَبَّیتَنا بِصُنْعِک، فَتَمِّمْ عَلَینا سَوَابِغَ النِّعَمِ، وَادْفَعْ عَنَّا مَکارِهَ النِّقَمِ، وَ آتِنا مِنْ حُظُوظِ الدَّارَینِ أَرْفَعَها وَ أَجَلَّها عاجِلاً وَ آجِلاً، وَ لَک الْحَمْدُ عَلی حُسْنِ بَلائِک، وَ سُبُوغِ نَعْمَائِک، حَمْداً یوافِقُ رِضَاک، وَیمْتَرِی الْعَظِیمَ مِنْ بِرِّک وَ نَدَاک، یا عَظِیمُ یا کرِیمُ، بِرَحْمَتِک یا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.
معبودم، همان گونه که ما را به لطفت تغذیه کردی و با احسانت پروریدی، پس نعمت های سرشارت را بر ما به انجام رسان و ناگواری های ناخوشایند را از ما دور کن و از بهره های هر دو جهان بالاتر و برترش را چه الان و چه در آینده به ما عطا کن، تو را سپاس بر خوبی آزمونت و بر نعمت های سرشارت، سپاسی که درخور خشنودی ات باشد و خیر وجودت را به سوی ما جلب کند، ای بزرگ، ای مهمان نواز، به مهربانی ات ای مهربان ترین مهربانان.