سر قدم کردم زشوق و دست از پا میکشم
در رهت ای کعبه کی منت زاینها میکشم

منکه از بحرین دیده دامن پر گوهر است
کی کجا منت زغواص و زدریا میکشم

ذره ام اما برقص اندر هوای آفتاب
نیستم خفاش تا حسرت زحربا میکشم

ای نسیم صبح اگر از آن سر کو میرسی
خاک راهت سرمه وش در چشم مینا میکشم

نیستم دیوانه تا نشناسم از اغیار یار
خویش را مجنون صفت در کوی لیلا میکشم

تنگ شد چون چشم سوزن شهرم از سودای عشق
رخت خود آخر از این سودا بصحرا میکشم

آنچه وامق دیده و فرهاد و مجنون در جهان
من بدوش اندر غمت این بار تنها میکشم

گفت لعلت روح بخشم از تبسم چون مسیح
گفت خطت من بخون خلق طغرا میکشم

لاجرم از زخمه مطرب در افغان است چنگ
تا نگوئی من زعشقت ناله بیجا میکشم

هر که تخم افشاند امروز و کند فردا درو
من ندارم تخمی و خجلت زفردا میکشم

لاجرم آشفته ام درویش مداح علی
خویش را در سایه ایوان مولا میکشم