با کثرت رقیب کنم خلوت انجمن
تا با زبان دل بتو گویم دمی سخن

روئین تنان که از اثر زخم سالمند
دارند بیم از مژه ی یار سیمتن

وران دشت عشق همه پیل افکنند
آهوی این دیار کشند شیر در رسن

صرصر بود مسخر پشه در این هوا
برقست هارب از خس و از خار انجمن

من رشک میبرم که صبا داشت تو بتو
یعقوب زنده گشت از آن بوی پیرهن

لیلی عبث مخواه تو مجنون ازین حشم
سلمی مجوی بیهده در ربع و بر دمن

همخانه با تو لیلی و تو کو بکو دوان
تو در سفر بغربت و او با تو در وطن

کی چشم نور خویش شناسد بمرتبت
یا تن تمیز روح کجا داده در بدن

بلبل ترانه سنج بگلهای بوستان
آشفته بذله گوی حسین آمد و حسن

تا پرده برگرفته ای ایشاخ گل بباغ
گلشن تمام چشم شد از شاخ نسترن

یار نبی زطلعت او بود بیخبر
نادیده اش اویس صفت گفت درین