هوش مصنوعی: این شعر عرفانی از حافظ، عشق و مستی را به عنوان راهی برای رسیدن به حقیقت و رهایی از قیدوبندهای دنیوی توصیف می‌کند. شاعر از هوشیاران دوری می‌جوید و به مستان عشق روی می‌آورد، چرا که آنان از اسرار بیداران آگاه‌اند. در ابیات مختلف، مفاهیمی مانند رهایی از تظاهر، بخشش الهی، و وفاداری به عشق حقیقی مطرح می‌شود. همچنین، اشاره‌ای به داستان یوسف و زلیخا و نمادهای عرفانی مانند میخانه و صیاد وجود دارد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کهن فارسی نیاز دارد. همچنین، برخی اشارات مانند می‌نوشی و مستی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامناسب باشد.

شمارهٔ ۹۱۳

حدیث عشق از مستان شنو ایدل نه هوشیاران
که هرگز خفته را نبود خبر از کار بیداران

زاشک و آه من اندر شب هجران حذر باید
که خیزد لاجرم طوفان چو باشد بادبا باران

نهد تسبیح و سجاده بگیرد ساغر باده
گذار زاهد افتد گر شبی در کوی خماران

در آن غوغا که بگشاید در میخانه رحمت
بمحشر دم نیارد زد کس از جرم گنهکاران

گشاده نافه از زلف دو تا بهر کساد چین
گشودی طره و بستی بتا بازار عطاران

بیا بی پرده در بازار مصر و چهره ای بنما
پشیمان کن زکار یوسف مصری خریداران

بصید بسته پر صیاد را باشد سر رحمت
خوشا کنج قفس ایخوش بر احوال گرفتاران

دو چشم رهزنت دیدم بچین طره و گفتم
بطراران شده سر حلقه از هر گوشه عیاران

نسوزد زآتش دوزخ محب مرتضی هرگز
بلی زاهد همین باشد جزای نیک کرداران

وفا از نیکوان دهر آشفته چه میجوئی
بجوی از حیدر آن سر حلقه خیل وفاداران
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۹۱۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۹۱۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.