پا بر سر خم نهاده مستان
بنگر بغرور می پرستان

مطرب بهوای تو نواسنج
یا بر سر گل هزار دستان

ای پنجه و ساعد نگارین
خون دل ما خوری بدستان

بگشا بسخن دهان شیرین
تا بزم کنی تو شکرستان

این حکمت و عقل از که آموخت
طفلی که نرفته در دبستان

گوئی که بشهد دانه آمیخت
آن شیر که خورده ای زپستان

از غمزه کافر و خط زلف
رخساره نموده کافرستان

از کاخ ببوستان بکش رخت
تا رقص کند سرو بستان

آشفته نخواست جلوه طور
تا شمع تو دید در شبستان

مائیم و نوای عشق حیدر
بلبل بنواست در گلستان

از بیشه عشق برحذر باش
شیر است بسی در این نیستان