هوش مصنوعی: این شعر عرفانی و عاشقانه از حافظ، با استفاده از تصاویر زیبا و نمادین مانند شراب، باده، خورشید و ماه، به بیان مفاهیم عشق، مستی معنوی و ستایش علی(ع) می‌پردازد. شاعر از ساقی می‌خواهد تا با شراب مجلسیان را سرمست کند و از غم‌های دنیوی رها سازد. همچنین به مدح علی(ع) پرداخته و عشق را به عنوان نیرویی فراتر از عقل توصیف می‌کند.
رده سنی: 16+ این شعر حاوی مفاهیم عرفانی و نمادین است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری دارد. همچنین استفاده از نمادهایی مانند شراب و مستی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر بدون راهنمایی مناسب، گمراه‌کننده باشد. مضامین عرفانی و عشق الهی نیز معمولاً برای نوجوانان و بزرگسالان قابل‌درک‌تر است.

شمارهٔ ۹۳۲

ساقی شراب مجلسیان در پیاله کن
ما را بلعل باده فروشت حواله کن

گه زسر باده پرستی اگر نه ای
لبریز شد چو جام نظر در پیاله کن

خورشید می بماه قدح ریز و فیض بخش
خوان جهان زپرتو او پر نواله کن

آفتاب چهره خوی افشان بصحن باغ
دامن پر از ستاره چمن پر زلاله کن

این عمر رفته را بدل از جام باده گیر
چل ساله دفع غم زشراب دوساله کن

راز کمند عشق کند عقل سرکشی
زنجیریش زطره مشکین کلاله کن

مطرب بزن به پرده قانون نوای راست
از شور عشق گوش فلک پر زناله کن

مدح علی بگوی مغنی بصوت خوش
باغ بهشت را بدو بیتی قباله کن

آشفته گر کسی زتو پرسد نشان او
تعبیر نام دوست بلفظ جلاله کن
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۹۳۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۹۳۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.