چه غافلی ست ز دور سپهر، مردم را
در آسیا بنگر خواب ناز گندم را

هزار همچو تو رفتند و آسمان برجاست
بسا سبو که شکسته ست در قدم خم را

سپهر را خطر از رهگذار حادثه نیست
زیان نمی رسد از سنگ، کاسه ی سم را

به دفع چشم بد هر کسی سپندی هست
کسی چه چاره کند چشم زخم انجم را

به جلوه گاه تو ای شاخ گل ز شرم چو کبک
به خویش دزدد طاووس بوستان دم را

کسی که بر حذر است از زبان مار، سلیم
به خود دراز ندیده زبان مردم را

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir