جهان چه می به قدح ریخت بی خبر ما را
که خاک شد سر و نگذاشت درد سر ما را

محبت عجبی در میانه ی من و اوست
زمانه گر بگذارد به یکدگر ما را

چنان کرشمه به ما می کند، که پنداری
خریده است گل این چمن به زر ما را!

چگونه دل ز غم روزگار برداریم؟
همین رسیده به میراث از پدر ما را

ز بلبلان گلستان سلیم صد فریاد
که از بهار نکردند باخبر ما را

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir