چشم تو ز بیماری خود بر سر ناز است
مژگان تو همچون شب بیمار دراز است

راهی چو سوی کعبه ی دل نیست، چه حاصل
کز جاده این بادیه چون سینه ی باز است

از سلسله ی بندگی آزاد کسی نیست
در طاعت افلاک، زمین مهر نماز است

آهنگ شکست بت و بتخانه بهانه ست
از هند همین مطلب محمود، ایاز است

تکلیف به آتش نتوان کرد کسی را
چون شمع، زبانم به سر خویش دراز است

بی نغمه سلیم از گل و می دست کشیدیم
شیرازه ی هنگامه ی ما رشته ی ساز است

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir