هوش مصنوعی: این شعر بیانگر درد و رنج عاشقانه است که با تصاویر شعله، سوختن و تب همراه شده است. شاعر از غم، تشنگی عشق و آتش درون خود می‌گوید و از تأثیر آه و ناله‌اش بر جهان اطراف سخن می‌راند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عاشقانه و غم‌انگیز، همراه با استفاده از استعاره‌های پیچیده، برای درک کامل نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی عاطفی دارد. همچنین، ممکن است برخی از تصاویر مانند سوختن و تب برای مخاطبان جوان‌تر سنگین باشد.

شمارهٔ ۱۷۰

دلم از آبله ی غم چو کف سوخته است
جگر از تشنگی ام چون صدف سوخته است

عشق را رغبت آمیزش من نیست عجب
میل آتش همه جا بر طرف سوخته است

ناوک آه من از شعله بود همچو شهاب
پیکر چرخ ازان چون هدف سوخته است

آه ازین شعله ی آواز تو مطرب که ازو
هر طرف می نگرم چنگ و دف سوخته است

دلم از آتش تب آمده در سینه به جوش
نیست تبخال لبم را که کف سوخته است

اثر ناله سلیم از دل پر داغ بپرس
شاهد شعله ی آواز، دف سوخته است
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۶۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.