چو شعله گرم درآمد، چو گل به تاب نشست
چراغ باده بیارید کآفتاب نشست

چو ناامید ازو گشت، دل قرار گرفت
سپند سوخته چون شد ز اضطراب نشست

به شمع انجمن ما نسیم محرم نیست
ازان ز پرده ی فانوس در نقاب نشست

به بزم باده مرو بی صحیفه ی غزلی
سفینه ای بطلب تا توان به آب نشست

نشست یار چو پیشت، نماز چیست سلیم
نماز خویش قضا کن که آفتاب نشست