ز دل غبار به چشم پر آب می آید
همین متاع ز ملک خراب می آید

مپرس مرغ چمن را که سوخته ست ای گل؟
ز آتش تو چو بوی کباب می آید

ز فوت تشنه لبان ره تو در گوشم
صدای گریه ز آواز آب می آید

به روز حشر ترا دادخواه چندان است
که خون ما ز کجا در حساب می آید

سوار چون شوی از باغ تا سربازار
گل پیاده ترا در رکاب می آید

چراغ داغ ز عشق تو می شود روشن
به جوی زخم ز تیغ تو آب می آید

علاج درد دل ما ز توست ای ساقی
کز آب دست تو بوی گلاب می آید

ز شوق مرگ، نشاط از ملال نشناسم
که هوش نیست کسی را که خواب می آید

سلیم این قدر از توبه ی تو می دانم
که از دهان تو بوی شراب می آید!

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir