شد بهار و شمع با گل آشنایی می کند
آشنایی از برای روشنایی می کند

با تپانچه می توان تا چند رو را سرخ داشت؟
چهره را لعلی شراب کهربایی می کند

با کسی الفت مکن هرگز که یاران را فلک
آشنا با یکدگر بهر جدایی می کند

هیچ صید از پنجه ی خونین صیادی ندید
با دل من آنچه آن دست حنایی می کند

آنکه دل بر صحبت عمر سبکرو بسته است
خواب خوش در سایه ی مرغ هوایی می کند

هرکه می خواهد به تنهایی کند شهرت سلیم
همچو عنقا دخل در کار خدایی می کند