می حرام محتسب بادا که بی ما می خورد!
دارد آب زندگی چون خضر و تنها می خورد

گر نسیمی بر بساط عشرت ما بگذرد
شیشه ها بر یکدگر چون موج دریا می خورد

می شوم مست از در میخانه هرگه بگذرم
همچو شاخ گل، دلم آب از کف پا می خورد

از پریشانی نباشد اضطراب عاشقان
شعله گر لرزد، نپنداری که سرما می خورد!

حرف با حرف آشنا گر شد، جدل در کار نیست
دست بوسی کن به یاران، پا چو بر پا می خورد

دیده بودی هرگز ای زاهد می گلگون به خواب؟
هر که با ما می شود همراه، اینها می خورد

بس که افتاده ست در کار جهان کاهل سلیم
می کند امروز می در جام و فردا می خورد

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir