کرشمه ی تو اگر دست از شراب کشد
ز باده، دست و دهن را سبو به آب کشد

تو چون پیاده روی، شاخ گل عنان گیرد
وگر سوار شوی، ماه نو رکاب شود

به بزم حسن، رخ او کنایه ی خوبی
به ماه گوید و بر گوش آفتاب کشد

خوش آن حریف که همچون حباب می دایم
به باده دامن آلوده را به آب کشد

سلیم رو به خرابات کن ز راه حرم
چه لازم است کسی این همه عذاب کشد

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir